Dit is een lamp, al lijkt het misschien meer op een abstracte sculptuur. Hoewel, abstract? Ergens doet het ook aan een dier denken. Misschien een soort zeeslang, als je de titel Oceanic erbij betrekt. Of zien we daar de schoorstenen van een oceaanstomer? Het ontwerp is eenvoudig, maar de associaties die het oproept zijn talrijk. De lamp is ontworpen door Michele de Lucchi, een prominent lid van de Italiaanse ontwerpgroep Memphis (1981-1988), ongetwijfeld een van de meest speelse groepen uit de geschiedenis van het design. Voor hen was functionaliteit niet het belangrijkste, maar de ‘sculpturale’ en associatieve kwaliteiten van een ontwerp. Memphis-meubelen zijn niet zomaar gebruiksvoorwerpen, het zijn eerder een soort wezens die samen met jou in je huis wonen.

De broers Jake en Dinos Chapman hebben iets met McDonalds. Op allerlei manieren komen verwijzingen naar de hamburgergigant in hun werk voor, zoals ook bij Unholy McTrinity, deze kleine beeldengroep die verwijst naar het bijbelse Golgotha. In plaats van Jezus hangt hier Ronald McDonald aan het kruis, geflankeerd door de personificaties van twee kernproducten van het fastfoodbedrijf, Hamburglar en McCheesus, vooral bekend van de happy meals waar ze soms bij geleverd worden. De Chapmans laten graag hun publiek in verwarring achter. Is het beeld met Ronald McDonald als Jezus aan het kruis een maatschappijanalyse, waarbij de McDonalds-figuurtjes de bezielende verbeelding zijn van wat onze samenleving tegenwoordig bindt: alsmaar meer produceren en consumeren? Of is het ook een symbool voor het failliet van het kapitalisme dat, hoewel bijna religieuze vormen aannemend, uiteindelijk slechts geestelijke leegheid met zich meebrengt?

Een jongen kijkt naar een zeepbel die vlak langs zijn gezicht zweeft. De zeepbel werd in de zeventiende-eeuwse schilderkunst wel gezien als symbool voor de vergankelijkheid, maar van die betekenis lijkt in dit charmante tafereeltje geen sprake. Het sobere, intieme schilderij is gemaakt door Michael Sweerts, van wie ongeveer twaalf van dergelijke verstilde portretten van jonge mensen bewaard zijn gebleven. Sommigen menen er een verwantschap met het beroemde Meisje met de parel van Vermeer in te zien, maar of beide kunstenaars elkaar gekend hebben is niet vast te stellen. De in Brussel geboren Sweerts was een vrome katholiek die lange tijd in Rome werkte, waar hij veel Nederlandse klanten had en een ridderorde van de paus ontving. In 1662 vertrok hij naar Azië om missionaris te worden, wat geen succes werd, en hij stierf twee jaar later in India.

Dit is een lamp, al lijkt het misschien meer op een abstracte sculptuur. Hoewel, abstract? Ergens doet het ook aan een dier denken. Misschien een soort zeeslang, als je de titel Oceanic erbij betrekt. Of zien we daar de schoorstenen van een oceaanstomer? Het ontwerp is eenvoudig, maar de associaties die het oproept zijn talrijk. De lamp is ontworpen door Michele de Lucchi, een prominent lid van de Italiaanse ontwerpgroep Memphis (1981-1988), ongetwijfeld een van de meest speelse groepen uit de geschiedenis van het design. Voor hen was functionaliteit niet het belangrijkste, maar de ‘sculpturale’ en associatieve kwaliteiten van een ontwerp. Memphis-meubelen zijn niet zomaar gebruiksvoorwerpen, het zijn eerder een soort wezens die samen met jou in je huis wonen.

De broers Jake en Dinos Chapman hebben iets met McDonalds. Op allerlei manieren komen verwijzingen naar de hamburgergigant in hun werk voor, zoals ook bij Unholy McTrinity, deze kleine beeldengroep die verwijst naar het bijbelse Golgotha. In plaats van Jezus hangt hier Ronald McDonald aan het kruis, geflankeerd door de personificaties van twee kernproducten van het fastfoodbedrijf, Hamburglar en McCheesus, vooral bekend van de happy meals waar ze soms bij geleverd worden. De Chapmans laten graag hun publiek in verwarring achter. Is het beeld met Ronald McDonald als Jezus aan het kruis een maatschappijanalyse, waarbij de McDonalds-figuurtjes de bezielende verbeelding zijn van wat onze samenleving tegenwoordig bindt: alsmaar meer produceren en consumeren? Of is het ook een symbool voor het failliet van het kapitalisme dat, hoewel bijna religieuze vormen aannemend, uiteindelijk slechts geestelijke leegheid met zich meebrengt?

Een jongen kijkt naar een zeepbel die vlak langs zijn gezicht zweeft. De zeepbel werd in de zeventiende-eeuwse schilderkunst wel gezien als symbool voor de vergankelijkheid, maar van die betekenis lijkt in dit charmante tafereeltje geen sprake. Het sobere, intieme schilderij is gemaakt door Michael Sweerts, van wie ongeveer twaalf van dergelijke verstilde portretten van jonge mensen bewaard zijn gebleven. Sommigen menen er een verwantschap met het beroemde Meisje met de parel van Vermeer in te zien, maar of beide kunstenaars elkaar gekend hebben is niet vast te stellen. De in Brussel geboren Sweerts was een vrome katholiek die lange tijd in Rome werkte, waar hij veel Nederlandse klanten had en een ridderorde van de paus ontving. In 1662 vertrok hij naar Azië om missionaris te worden, wat geen succes werd, en hij stierf twee jaar later in India.

Dit zeldzame mannensieraad behoort tot de top tien van Groninger bodemvondsten en is het belangrijkste voorwerp uit de Merovingische periode dat hier bekend is. In de zesde en zevende eeuw waren de lokale heersers van de Friese landen, waartoe ook het Groninger kustgebied hoorde, herkenbaar aan hun gouden en zilveren sieraden. Een van die heersers woonde op de wierde Ezinge, waar deze knop werd gevonden. Hij was een onderdeel van het beslag van een riem waaraan een zwaardschede kon worden gehangen. De knop bestaat uit een holle piramide van zilver, waarop gouden cloisonnées zijn aangebracht met almandijn (halfedelsteen), waarvan een deel bewaard is gebleven. Tussen de cloisons is de knop versierd met filigreinwerk. Op elke zijde is een gestileerde stierenkop te herkennen.